Naar South Luangwa voor €4,90 en een flesje cola

L.S.

Naar South Luangwa voor de 2e keer, pinnen in Chipata, een vis van zijn ingewanden ontdoen, sinterklaas, dorpsalcoholisten en flauwvallen, dat zijn ongeveer wel de hoogte- dan wel dieptepunten van de afgelopen twee weken. Voor de rest ben ik nu na mijn Moeder ook neef Johnny uiterst dankbaar, want ook hij heeft me een boel extra foto ruimte gegeven. :) :)

Pinnen
Vorige week ging ik voor het eerst pinnen in Zambia. Er stonden ongeveer tien mensen voor me, maar de lengte van een rij is in Zambia behoorlijk variabel. Die is namelijk geheel afhankelijk van het aantal bekenden van mensen in de rij dat langskomt. Elke keer als ik bijna aan de beurt was kwam er ineens iemand tussen die toevallig de persoon voor mij kende, en als vanzelfsprekend bij die persoon in de rij ging staan.
Ook is het goed mogelijk dat er enkele personen voor je staan die voor het eerst van hun leven gaan pinnen en geen Engels kunnen. In mijn geval waren er twee vrouwtjes dier er nog al moeite mee hadden, zij stonden ruim een kwartier te pinnen en af en toe wanhopig rond zich heen te kijkenk. Toen zij eenmaal klaar waren, ging het redelijk gesmeerd. Ik was al bijna aan de beurt (en mijn hart begon al sneller te kloppen) toen het automaat ‘out of service’ ging. Ik weet dat dit in Middelburg meestal een week of twee duurt en ging er niet vanuit dat dit in Afrika ineens veel korter zou zijn. Mismoedig wilde ik huiswaarts keren, maar iedereen bleef gewoon staan of kocht een paraplu als beschutting tegen de zon. Wonder boven wonder deed het automaat het weer na zo’n 20 minuutjes! Daarna was ik vrij snel aan de beurt en was ik K1,300,000 rijker. Na ruim een uur wachten, dat wel. “No hurry in Africa” :D

Flauwvallen
Pas viel ik voor het eerst van mijn leven flauw!! Ik moet zeggen dat het een aardig bizarre ervaring is. We zouden bij Eugenes gaan eten, maar wij hadden het eten al klaar gemaakt omdat hij altijd nogal laat thuis is van zijn werk. Hij had zelf nog wat vissen en hij zou ons leren die klaar te maken. Terwijl mijn bloedsuikerspiegel intussen ver beneden NAP was, begon ik in een visje te zagen. Mijn handen trilden helemaal en ik er dan ook flinke moeite mee. Toen we zijn buik hadden opgengesneden konden we de ingewanden er gaan uithalen. Wat zijn dat een ongelooflelijk gore dingetjes!! Op de een of andere manier was dat teveel voor mij! Terwijl ik de ingewanden er aan het uitpeuren was, werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon er zeer slecht tegen dat ik niet tegen het ontleden van een visje bestand was (omdat dit naar mijn mening irrationele ongein is) en hoopte het dat het nog over zou gaan. Toen mijn hoofd ongeveer 100 kg leek te wegen besloot ik te zeggen dat het niet zo goed met me ging. Te laat!! Ik viel gestrekt achterover en klapte met mijn hoofd tegen de muur, door die klap kwam ik gelijk weer bij. Een fractie van een seconde wist ik echt totaal niet waar ik was. Een geschokte Atie en een dode vis die naast me lag, brachten daar spoedig een eind aan. Het schijnt dat ik ontzettend woest uit mijn ogen keek. Zelf was ik aardig enthousiast over deze nieuwe ervaring, want dat bracht gelijk een eind aan mijn verplichtingen als visse sloper. En er werd nu vooral van mij verwacht dat ik rustig op de bank ging zitten, TV ging kijken en koekjes ging eten.

Stiekem naar South Luangwa voor de tweede keer
Afgelopen zaterdag zijn we voor de tweede keer naar South Luangwa geweest. We zouden maar een dagje gaan om te sparen op de kosten, dat werkte behoorlijk goed. Kostte het hele grapje ons de vorige keer zo’n $140,- p.p. nu kwamen we uit op K100.000,- voor z’n drieen. Dit komt neer op zo’n €4,90 p.p.!!!!!!!! Alleen de entrée kostte de vorige keer al 5x meer! Door middel van geblindeerde ramen en wat flesjes cola voor de ‘douane’ konden we nu voor het lokale tarief naar binnen. Ook hadden we nu geen kosten aan de safari’s zelf omdat we met ons eigen voertuig gingen. Met vijf zambiaanse rakkers reden we nu door South Luangwa. Weldra zat er een van hen op het dak! “dan kan je beter om je heen kijken” was zijn verklaring. We reden nog geen twintig minuten door het park toen er van achter een boom ineens een leeuw tevoorschijn kwam! Voor de persoon op het dak was dit toch wel een reden om gauw weer naar binnen te klimmen. Nadat hij veilig binnen was, was het natuurlijk plezier alom. De leeuwen lagen op nog geen meter van de auto en dat is best wel een bizar idee als al de ramen gewoon openstaan enzo. Meer dan 100 foto’s later gingen we nog even de rest van South Luangwa bekijken. Na verloop van tijd kwamen we aan bij een puberende mannetjes olifant, (die meestal uit de groep worden gegooid omdat ze irritant gedrag vertonen en chagerijnig zijn) ondeugende donder dat hij is, reed de chauffeur gelijk tot op ongeveer vijf meter. De olifant was hier niet mee eens. Hij trompetterde en rende op ons af. Paniek alom!! De chauffeur wilde zo snel mogelijk zijn snor drukken en reed daardoor bijna tegen een boom aan. Enkele Zambianen mepte als een malle op de auto om de olifant te laten schrikken. Deze vond het wel weer mooi geweest en ging weer verder waar hij mee bezig was.

Alcoholisten
Pas hebben we in een dorpje gezien hoe er alcoholische drankjes met een flink percentage gebrouwd werden. Met een ketel, een bak met water, een fles en een vuurtje werd er extreem sterk spul gebrouwd. In de ketel zat een graanachtig brouwsel. Van uit die ketel liep een buis door een bak water en uit die buis kwam het spul gedropen. De bak water diende er voor om de alcohol als vloeistof ipv als gas uit de buis te laten komen. Zodra de vloeistof begon te lopen kwamen de lokale alcoholisten aanrennen, om vervolgens verlangend naar het stroperige goedje te staren. Als de fles vol was kropen ze onder een boom en namen ze om de beurt een slok. Zodoende waren deze jonge heren rond een uurtje of 12 al flink bezopen. Tussen de laatste slok en de nieuwe fles door, probeerden ze ons er van te overtuigen dat ze geld nodig hadden voor hun vrouw en kinderen, de sukkels.

Weer bij Chief op bezoek
Tegenwoordig zijn er nu ook wat mensen van Woord & Daad, zij komen hier weer even polshoogte nemen en kijken of het nog een beetje goed met ons gaat. Ze geven technisch advies aan GCPDO. Voor ons betekent dit vooral: pakjes van Sinterklaas!! Al piekert hij er niet over om naar Zambia te gaan, hij is niet te beroerd geweest om wat aan Ellen mee te geven. Dit waarderen wij natuurlijk enorm van de goede man en wij zijn dan ook behoorlijk dankbaar. Ik kan jullie wel vertellen dat ik nog nooit zo blij met een chocolade letter ben geweest. Ik was serieus behoorlijk opgetogen. Als vanouds weet de brave borst precies wat mijn hartje begeert en is hij ook het dichten nog niet verleerd. Ik heb alleen nog maar twee pakjes opgengemaakt want toen besefte ik dat het nog geen 5 december was.
Afgelopen week zijn we ook weer bij een Chief op bezoek geweest. Dit keer was het de Chief van Nyimba. Dit bleek een enorm geschikte kerel te zijn. Voor deze Chief moest wel geknield en geklapt worden. Hij was heel algemeen ontwikkeld en vertelde hoe zijn streek geplaagd werd door de nog altijd aanwezige landmijnen. (om en nabij de grens met Mozambique). Hij had snode tactiekjes om Maarten (W&D) er van te overtuigen dat er een flinke hoeveelheid ontwikkelingshulp nodig is in Nyimba. Zo probeerde hij ons een schuldgevoel aan te praten. “ In the past, we could take the water from our wells, but now, because of you Western Countries started to changing the climate, de wells are dry.” Ik vond dat wel ruug natuurlijk. Ook was hij totaal niet te beroerd om wat zelfspot aan de dag te leggen. “sorry that I disturbed you for such a long time, but you know, a person with diarrhea is not very quickly finished in the bathroom. And me, I’ve diarrhea out of my mouth.” Omdat ik niet wil dat jullie mij van hetzelfde beschuldigen, moet ik er nu maar mee stoppen, ik had van de week al gewone diarree en dat is meer dan genoeg.

Tisau onana,

Peter