Dieven en walvishaaien

Hallo allemaal!

Hoewel het nog niet zo gek lang geleden is dat ik jullie lastigviel met wat ik al dan niet meemaak, denk ik dat opnieuw te moeten doen. Want er is al weer van alles gebeurd, zo probeerden enkele onverlaten mij mijn camera te onfutselen en zwom ik op nog geen meter afstand van de grootste haaisoort ter wereld.

(bijna) Beroofd
Sinds kort kan ik vertellen wat je ervaart als iemand je camera probeert te jatten, maar daar net niet in slaagt. Totale verbijstering, extreme belediging en complete euforie!

Terwijl ik geheel op mijn gemak door Dar es Salaam loop, grijpt iemand plots mijn arm. In zijn hand heeft hij wat zakdoekachtige lapjes en op de grond ligt nog zoiets. Achteraf denk ik dat hij bij mij de indruk wilde wekken dat hij mijn hulp nodig had bij het oprapen daarvan. Zo snel dacht ik toen echter niet en verward kijk ik naar het bukkende ventje. Dan, plotseling, voel ik iemand trekken aan de andere kant, waar doorgaans mijn camera vertoefd. Ik draai me om en zeg iets wat ik hier maar niet zal herhalen. De knakkers drukken gauw hun snor en zijn al snel in de massa verdwenen. Maar ze hadden mijn camera bijna te pakken, het klepje was al open en de camera half eruit. Maar omdat ze er niet in slaagden mijn camera te jatten was het achteraf een zeer leuke ervaring.

Mafia Island
Vanuit “Dar” reisde ik naar Mafia Island. Eerst naar Niyamisati met een dalla-dalla. Deze reis duurde zo’n drie uur en al die tijd zat ik met mijn enorme backpack op een krakkemikkig stoeltje gewrongen. Het leuke was echter dat er wat andere reizigers/vrijwilligers (Ausralische, Finse, wat Britten en een extreme ruige, onverstaanbare schotse knaap) ook naar Mafia gingen en die mij zodoende gezelschap hielden. De boot naar Mafia was weinig bijzonders en op Mafia bleken nagenoeg alle guesthouses vol te zitten. Na een uur bepakt en bezakt over de mulle zandwegen van Kilindoni te hebben gebanjerd vinden we eindelijk een plaats om de nacht door te brengen.
De volgende dag ben ik extreem vroeg wakker en neem ik de verrekijker ter hand, teneinde wat vogeltjes te zien. Het resultaat valt echter tegen en daarna loop ik naar de haven. Ik informeer naar de Walvishaai safari’s en spoedig belandt ik op een boot met daarin 3 vermaarde, Amerikaanse walvishaai onderzoekers. Deze knapen doen onderzoek naar walvishaaien en brengen tags op ze aan zodat ze ze allemaal kunnen herkennen. Ze gaan elk jaar naar Mafia en doen onderzoek naar de populatie. Dit keer gaan ze de walvishaaien beschieten met een harpoengeweer dat fungeert als injectienaald. Het doel is DNA te bemachtigen. Normaal gesproken nemen ze geen toeristen mee als het harpoengeweer meenemen, maar blijkbaar wordt er voor mij een uitzondering gemaakt. Als ze met het harpoengeweer zwemmen moet ik even binnenboord blijven, maar er is zat tijd voor mij om met de walvishaaitjes te zwemmen.
Wie beschrijft mijn verbazing! Afgelopen zomer staarde ik door mijn verrekijker enthousiast naar wat walvisvinnen enkele kilometers verderop, nu jump ik in het water pal naast 9 meter lange walvishaaien!! Het enige wat de onderzoekers van me vragen is dat ik ze niet aanraak en dat ik uitkijk voor de staart. Al met al is het een uiterst spectaculaire ervaring en geniet ik me een slag in de rondte.
De volgende dag ga ik met de groep naar de andere kanten waar zich koraalriffen bevinden enzo. Ik snorkel wat en zie tal van mooie visjes, waaronder enkele Finding Nemo figuren. Het zien van een schildpad is mij helazerwijze niet gegund, maar de onderwater wereld is wel degelijk genieten geblazen.

De dag ga ik terug naar Dar es Salaam waar ik nu een beetje zit te typen en flink heb te kampen met hevige krampen. In je onderbroek door het hotel rennen, zoekende naar een wc met bril is dan ook een vast ritueel. Als je dan eindelijk een dergelijke wc hebt gevonden, blijkt er geen pleepapier aanwezig te zijn… Maar ja, dat zijn de gevolgen van low budget reizen. :D