Ellende, Drama en stikke vee verdriet

Hallo allemaal,

Heb ik jullie de laatste keren misschien flink jaloers gemaakt, dit keer is daar geen sprake van! Ellende is op mijn pad gekomen en is daar blijkbaar slechts met veel moeite weer van af te slaan. Eerst overwoog ik om al dit verdriet maar te verzwijgen, maar dat zou de illusie wekken van: Geen bericht, goed bericht. Vandaar dat ik nu toch openlijk vertel over de ellende die reizen met zich mee kàn brengen. Voor de rest is dit waarschijnlijk de laatste blog die ik typ in een lange tijd, aangezien ik al weer bijna huiswaarts keer(en ik niet in de overtuiging leef dat mijn leven daar interessant genoeg is om er elke week een flink stuk over te shrijven).

ELLENDE (PART I)
In mijn vorige blog eindigde ik met een stukje over buikkrampen en dergelijke ongeriefelijkheden. Nadien kreeg ik flinke hoofdpijn en ik besloot om voor de zekerheid maar in Dar es Salaam te blijven voor het geval het erger werd. Dit bleek een wijze beslissing te zijn, want de volgende nacht kreeg ik fikse koorts en een hoofdpijn die zijn gelijke niet kent! Het voelde alsof mijn hoofd 100 kg woog en alsof het op het punt stond om te exploderen. Als ik liep had ik moeite met het bewaren van mijn evenwicht. (maar ja, wat wil je met een hoofd van 100 kg)
Affijn, redenen genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Dat deed ik dan ook, alle principe’s ten spijt nam ik een taksi op den zondag. En hoppa! Naar het ziekenhuis! Daar moest ik elke keer een formulier invullen om naar de volgende wachtkamer gemproveerd te worden. Na dit enkele keren gedaan te hebben kwam ik bij de eerste persoon die enige medische kennis scheen te hebben en die mijn bloedruk, gewicht en temperatuur opnam. (tussen de bedrijven door voerde ze nog talloze gesprekken van gemiddeld zo’n vijf minuten, eigenlijk was ze dus aan het praten terwijl ze tussendoor mij behandelde.) In mijn huidige toestand zou ik dat niet zo’n probleem hebben gevonden, maar toen kon ik er niet echt om lachen. Toen werd ik naar de wachtkamer voor noodgevallen gepromoveerd en daar bleek dat zo’n 100 andere knapen daar ook in waren geslaagd. Gelukkig was ik er blijkbaar toch wel wat beroerder aan toe dan de gemiddelde patiënt en werd dan ook redelijk snel geholpen. Ik werd op een bedje gedropt en de dokters bleken kundige knapen te wezen. Mij werd vertelt dat ik zo’n 39 graden koorts had. Ze prikten mijn bloed voor onderzoek en wilden dat ik ging kakken ten einde dit op te scheppen en ook dat te onderzoeken. Helaas, (of toch gelukkig?) kreeg ik het niet voor mekaar ‘wat’ te produceren en werd mij en de onderzoekers dit vieze klusje bespaard.
Maar met het bloed moest ik naar een laboratorium en daar werd dit onderzocht na zo’n half uur was dit gebeurd en moest ik terug naar de dokters. Die vertelden mij dat ik geen malaria had, maar dat ik een behoorlijk heftige voedselvergiftiging had. Zodoende kreeg ik antibiotica, paracetemolletjes, anti-diarree tabletjes en spul wat je in je water gooit met als doel uitdroging tegen te gaan. Dit bleek verassend goed te werken, de volgende dag was ik er al weer redelijk bovenop en repte ik mij richting de Mozambiqaanse grens.

MOZAMBIQUE
Het laatste stuk Tanzania was super mooi, ruig, tropisch regenwoud en ik zag 100-den Northern-Carmine bee eaters.
Het eerste stuk Mozambique was in het bezit van een zeer gebrekkige infrastructuur en ik mocht dit meemaken in de bak van een volgeladen pick-up met nog zo’n 20 andere ventjes. Na een tijdje kwamen we flink vast te zitten en het gevolg was dat alle passagiers bedekt werden met een klein laagje zachte modder. Maar goed, na verloop van tijd slaagden de duwers er in om de pick-up er uit te krijgen en scheurden we door naar Mocimboa de Playa. Daar knokte ik een tijdje voor de prijs om dat Mozambiqanen er nog meer van overtuigd zijn dat de wetten van vraag en aanbod niet gelden als er blanco’s inin het spel zijn en zodoende vier à vijf keer van je vragen. Dit resulteerde erin dat ik niet betaalde en dat de man na een tijdje ineens in mijn kamer stond en akkoord ging voor de prijs die de anderen ook hadden betaald.
Daarna repte ik mij richting Pemba en daar sliep ik in een chalet voor de prijs van een dorm room :D (overigens werd dit hotel niet gerund door Mozambiqanen)
De volgende dag slenterde ik wat door de Mangrove bossen en zag daar krabben ter grote van een chiuhuahua(?). Verder mocht ik hier en daar een vogeltje spotten.

ELLENDE (PART II)
Van Pemba ging ik naar Nampula en vandaar pakte ik de trein naar Cuamba (Who cares?). Voor de eerste keer met de trein: Hoi Hoi! Om 04:30 kwam ik aan en het terrein waar de trein zich bevond werd goed bewaakt en je kwam er alleen binnen als je je ticket liet zien. Goed geregeld! Ik reisde 2e klas (de andere optie was 3e) en dat hield in dat je in een cabin zat met daarin 6 bedden, 3 boven elkaar. Als je het middelste bed inklapte, resulteerde dat in een comfortabel bankje. Als ik binnen stap door het kleine deurtje leg ik mijn handbagage op het middelste bed, terwijl ik het andere opklap. Dit duurt toch zeker zo’n 10 seconden en als ik mij omdraai is mijn tas niet meer!!! Niks gehoord, niks gezien, niks geroken, niks gevoeld. Hufters! In mijn tas bevond zich:
• Mijn reisverslag
• Camera
• Verrekijker
• Een half brood
• Vogelboek
• Holy Bible (NIV)
• Pen
• Zakmes
• Onaangeroerd pakje cream crackers
• Oplader voor telefoon
• Wat injectienaalden
• Een kammetje
• Het boek The Gringo Trail (Boek over backpacken in Zuid-Amerika…)
• Lonely planet: Southern-Africa
• 1,5 l fles water
• Het boekje honderd plaatsen in Holland

Men begrijpt dat ik deze ontwikkeling niet met luid gejuich begroette en vooral van de foto’s en m’n reisverslag baal ik behoorlijk. Het enige voordeel is is dat mijn handbagage nu gereduceerd is tot een fles water. (Cruijff heeft dus tòch gelijk)
In de trein kwam ik in contact met studenten en daar sliep ik vervolgens twee nachten, dat was wel relaxed en schepte weer een wat beter beeld wat betreft de Mozambiqaan.

Momenteel zit ik in Salima in het Guesthouse van ‘de vrolijke neger’ waar ik in december ook al ben geweest. Morgen komen Hanneke met Atie en dr ouders hier ook naartoe, dus dat is wel lachen.

Gegroet and hartelijk bedankt voor het lezen van mijn episteltjes,

Peter