Met de minibus naar Lake Malawi

Met de minibus naar Lake Malawi

In deze blog wil ik uitweiden over de sinterklaas festiviteiten hier in Zambia, onze populariteit (bij vooral de kinderen), ons tripje naar Lake Malawi en de uiterst bizarre shirtjes die de mensen hier bij tijd en wijle dragen.

Lake Malawi
Vorig weekend zijn we naar Lake Malawi geweest, dat was wel vet Relaxed. We gingen er heen met iemand van GCPDO. We reisden met het OV en dat was vet relaxed. In overvolle minibusjes scheurden we naar Lake Malawi. Uiteraard viel ik spontaan weer in slaap zodra we aan het rijden waren. Dit keer was het gevolg dat ik bijna op de schoot van een negerinnetje in slaap viel, maar Atie en Hanneke wisten dat tijdig te voorkomen. (Waar ik natuurlijk glad nie blij mee was ;-)). Een keer zaten we in een busje van het formaat gemeentereinigingsdienstauto. In de bak van dit voertuigje zaten, stonden, hingen, zo telde ik, 31 mensen!! Maar Stephen is wel een sympathieke man. Hij liet ons alleen te pas en te onpas gospel songs liet zingen voor willekeurige vrienden van hem. Ik weigerde dan onder het mom van: “Singing is good, unless it’s not your talent” Dat heeft hij mezelf een keer gezegd en sindsdien bedien ik me te pas en te onpas van die kreet. Het uiteindelijke gevolg was dat A en H op zondag voorin de kerk in Salima allerlei Chichewa songs zaten te zingen terwijl ik de rol van de lachende fotograaf speelde.
Ook hebben wij hem ‘hoi hoi’ leren zeggen en dat gebruikte hij op goeie momenten en dat was wel grappig.
We sliepen in een guesthouse in Salima en de eigenaar had mij een extreem groot appartement(!) toebedeeld. Een forse slaapkamer met twee persoonsbed; badkamer met bad en douche; een woonkamer met een bank, 2 leunstoelen, salontafel en een bureau om aan te schrijven! Daarnaast had ik nog een hoeveelheid kasten die zelfs de gemiddeld hofdame van Lodewijk de XIV wat decadent zou vinden. Dit alles werd viel mij ten deel voor €10,- per nacht en dan was het ontbijt inbegrepen. (Het ontbijt bestond trouwens uit een flink bord Friet, 2 boterhammen, een omelet en een worstje). Wat bezielde die kerel nu dat hij mij een dergelijke kamer gaf voor zo’n spotprijsje? Het was simpelweg de vrolijkste man die er op deze aarde rondloopt. (en geloof me, ik heb hier al heel wat vrolijke mensen ontmoet)
Toen hij me voor het eerst zag drukte hij me gelijk stevig tegen zijn dikke buik. Hij kende Stephen en we gingen er ’s avonds nog bij op bezoek. Het gesprek kwam er op dat er in Nederland in de ger. Gem. geen vrouwen mochten preken en daar was hij uitermate over te spreken. Zijn reactie: Yes! Yes! I’m Happy! Toen we zeiden dat het in de toekomst waarschijnlijk ook zo zou blijven, was hij helemaal gelukkig!! That’s good! Daarbij maakte hij een gebaar alsof hij zojuist gescoord had :). Toen we weggingen bewonderde Atie een schilderij en zei dat ze het mooi vond. Spontaan gaf hij het haar kado! Kortom, een extreem relaxte kerel.
Zaterdag zouden we om 8 uur naar het meer gaan zodat we een hele dag konden zwemmen, chillen, vogelen en wat dies meer zij. Helaas kreeg de auto een klapband en moesten we zo’n 3 uur wachten. Elke keer als we zeiden dat we zouden gaan liften of het OV nemen, zei het meisje met wie we waren dat de chauffeur er snel aankwam en dat het niet meer lang zou duren. We doodden de tijd met een potje schaken op een bord wat ik had getekend met een baksteen. Toen we er genoeg van hadden en voor de zoveelste keer te horen hadden gekregen dat hij er elk moment zou kunnen wezen, besloten we écht met het OV te gaan. Precies op dat moment kwam hij uit een een of ander gammel busje springen en konden we daarmee verder.
Uiteindelijk kwamen we om 1 uur aan konden we nog even zwemmen. Daarna gingen we bij een dominee Nshima met chambo eten. Chambo is dé vis van Lake Malawi en je moet die dan ook gegeten hebben voor je je snor drukt. ’s Avonds gingen we nog naar een ander stuk van het meer en daar was het super mooi, we maakten wat foto’s en zwommen maar wat.

In het guesthouse had ik mijn mobiel in een laatje van een van mijn nachtkastjes gestopt onder het mom van: wie wat bewaard die heeft wat. Maar dat bleek juist niet het geval. Want zoals te verwachten viel dacht ik er bij het weggaan totaal NIET aan om mijn mobiel mee te nemen. Terug in Chipata belde Stephen nog naar de eigenaar en die ging nog even kijken, maar vond mijn geliefde telefoontje niet. Die was klaarblijkelijk allang weer geconfisqueerd door een van de personeelsleden.

Grensperikelen
Toen we terug bij de grens van Zambia waren, werd ons de toegang wel degelijk ontzegd! Wat was het probleem? Nu kijk, er zijn twee data, te weten: date of entry en date of afgifte van Visa. Beiden zijn 3 maanden geldig. De datum van het visa is 1 september en de datum van entry is 11 september. Waar het op neer kwam is dat je tot 11 december in Zambia mag blijven, maar je mag er na de eerste van december niet meer uit vanwege de visa. Dus toen moesten we een nieuw visa kopen. Ik probeerde het nog te voorkomen door te opperen dat we er niks aan konden doen, maar daar was de goede man niet echt van onder de indruk. Nieuw visa, geen gezeik. Een visa kost ons $50,- en dat konden niet op dat moment betalen. In feite zouden we dus terug naar Lilongwe moeten om daar te gaan pinnen, maar het werd genereus opgelost: we mochten Zambia binnen, maar hij hield onze paspoorten, die zouden we dan de volgende dag op komen halen en de 50 dollar betalen. Toen we de volgende dag terugkwamen in het kantoor van de baas, was deze druk doende allerlei helikopters uit de lucht te schieten, daar ging hij nog enige tijd mee door toen wij binnenkwamen. Toen hij game over was, deed hij nog trots uit de doeken dat hij weleens tot level 15 was gekomen. Hij was nu een vet relaxte peer en hij bood ons nog wat te drinken aan. Hij vertelde ons dat het eigenlijk best wel leuk was dat we dit meemaakten, omdat we dan nog wat te vertellen hadden. “You tell them that there wast that tough man who wanted to arrest you and that you was one night illegal in Zambia” Daarna konden we zonder verder gedoe weer Zambia in.

Sinterklaas
Donderdag 11 december hebben we hier sinterklaas gevierd. Dat was erg ruug en het warme weer kon niet verhinderen dat wij in opperbeste sinterklaas stemming waren. We begonnen de avond in Chef’s pride, dat is een restaurant hier in Chipata. Vooral ik ga daar altijd weer flink uit m’n dak om dat ik over het algemeen mijn buik vol heb van de Nshima en het vegetarisch dieet. Daarna was het de beurt aan de gedichtjes. We hadden allemaal twee gedichten en dit stroomden over van de inside grappen die hier nog altijd welig tieren. Ik wil enkele citaatjes uit deze gedichten even ten gehore brengen.

Ik val tegenwoordig per direct in slaap zodra ik in auto zit:
“Frappant aan jou is, beste knaap, dat hoe je je ook verzet
Je de binnenkant van een auto altijd weer associeer met je bed
Klaarblijkelijk staat klaas vaak je dan onmiddellijk te lokken,
Want vaak ben je nog eerder dan de auto vertrokken”

Onze provisiekast telt meestal wel zo’n 100 mieren en na verloop van tijd heb je zoiets van laten we die mieren maar ook maar opeten. Dit is dus ook wat ik doe, maar bepaalde mensen hier vinden het altijd weer weerzinwekkend als je de in je thee ronddrijvende miertjes gewoon meedrinkt:
“bovendien is het bij jou in de buurt ook niet veilig voor zo’n vet relaxte mier
Want die verorber jij tegenwoordig ook al met groot plezier.”

Mijn ouders hadden nog wat kleinigheidjes voor A en H opgestuurd en die waren dan ook blij verrast, ik had ze met wat kunstgrepen nog in hun schoenen gekregen ook. Voor de rest hadden we kruidnootje en strooigoed, kortom het sinterklaas gebeuren was stikke ruug.

Populair
In Chipata zijn we ondertussen blijkbaar een redelijk normale verschijning, want mensen blijven gewoon achter hun kraampje en de meeste roepen ons ook niet meer echt na. In de dorpjes daarentegen zijn we nog steeds een flinke attractie voor vooral de kinderen. Vanaf honderden meters roepen ze Muzungu, Muzungu! (blanke, blanke). Luidkeels roepen ze how are you?(of een kind nu 1 of 12 is, dat is het enige Engels wat ze kunnen) Als je iets terugzegt of een foto van ze maakt vertienvoudigd dit geroep en gejuich nog eens. Als je iets ze aan ze vraagt antwoorden ze op de gok altijd dat het goed met ze gaat. Wanneer we uiteindelijk terug naar Chipata gaan, voelen ze zich nog geroepen om een eind achter de auto aan te rennen en toch vooral maar veel te zwaaien. (Om het geheel wat te verrijken heb ik wat foto’s bij dit verslag geplaatst van kindertjes die in extreme blijdschap verkeren omdat ze nu eenmaal een
blanke voor bij zien lopen)


Gekke shirtjes
De kledingstijl van de gem. Zambiaan verbaasd mij ook weer keer op keer. Ooit een dominee gezien die in een blouse rondloopt waaronder duidelijk de schreeuwerige letters van een reclame T-shirt te zien zijn? Of ooit een souvenir gekocht van een Malawiaan die de volgende tekst op zijn shirt draagt: “vanavond niet schat”? Ik wel in ieder geval. Ook vraag ik me af hoe een dorpeling in een remote area van Lundazi in vredesnaam aan een shirt met daarop een wombat in voetbalschoenen komt. Ook is het frappant om een Afrikaanse vrouw van middelbare leeftijd in een pet van de KNVB te zien. Kortom, de meest absurde shirtjes passeren de revue. Het leuke is dat ik de collectie absurde shirtjes in Afrika ga uitbreiden met een mosselrock exemplaar om zo ook Zeeland te vertegenwoordigen in donker Afrika. Al deze absurde shirts zijn op de foto’s te zien.

Voor de rest is het hier nog steeds prima vertoeven en gaan we morgen onze laatste werkweek in. Ik hoop dan nog een nieuwsbriefje te publiceren en een staffmember van GCPDO de kunst van het nieuwsbrieven maken nog te kunnen leren. Dit is niet alleen het in elkaar zetten van zo’n ding, maar ook het lospeuteren van artikeltjes bij de director en andere leden van de organisatie, dat is nog het moeilijkste van het hele gebeuren.

Na volgende week zitten we nog een weekje hier en dan gaan we naar de Victoria Falls en de Okavango Delta (Hoppakeetjuh!)

Gegroet zij u allen.

Tisau Onana