Naar The Victoria Falls

Hallo allemaal,
Allereerst wil ik jullie allemaal een gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier wat van mij heb laten en horen en de laatste keer dát ik dat deed, had ik mijn stukje dusdanig snel in elkaar geflanst dat er volgens mij maar weinig goeds instond. Ondertussen is er alweer van alles gebeurd en heb ik bijvoorbeeld boven aan de grootste watervallen ter wereld gestaan, dan wel gezwommen.

Victoria falls
Toen we bij de Victoria Falls aankwamen, hadden we al snel door dat The Falls met recht tot de wereldwonderen worden gerekend. Ze zijn echt ongelofelijk mooi! Terwijl we langs maar zeker helemaal doorweekt raakten maakten we opgewonden foto’s van het naar beneden stortende water, terwijl we ons zelf zo nu en dan tussen de lens en de watervallen plaatsten. Toen mij dit na een paar uurtjes wel wat begon te vervelen, was ik uiteraard toe aan iets nieuws. Mijn aandacht werd dan ook getrokken door een groepje mensen die hand in hand de Zambezi overstaken (stroomopwaarts van The Falls). Ik vroeg wat deze persoontjes gingen doen en mij werd verteld dat ze ergens gingen zwemmen en dat ze van daar een beter uitzicht zouden hebben. Nu, mij leek dat wel wat. Maar omdat Atie en Hanneke nu eenmaal meer van bordjes als “Behind this point you will strictly enter at your own risk” onder de indruk zijn dan ik, weigerden zij mee te gaan. Ik gaf mijn waardevolle spulletjes en het plasticzakje met onze lunch (Dit zelfde plasticzakje werd kort daarna door een stel hongerige bavianen die plotseling uit de bush kwamen gestormd, gestolen.) aan hen en besloot de rivier over te steken. Een groep Zambianen had hetzelfde idee en ik kon met hen mee, zodat de kosten voor een gids flink wat lager waren. Hand in hand schuifelden we voetje voor voetje over een betonnen rand die dwars door de Zambezi loopt. De tocht verder de Zambezi over was nog behoorlijk lang en zodra er een laagje water in het spel was haastte de gids zich om ons er aan te herinneren dat we hand in hand moest lopen voor het geval we uit zouden glijden. (Dit tot grote ergernis van mij, omdat ik zeker wist dat hij dit puur deed omdat we toch vooral niet op het idee zouden komen dat dat hele tochtje eigenlijk niks voorstelt en dat zijn werk toch vooral serieus genomen zou worden.) Maar goed, na een uur hand in hand door de plassen te hebben gebanjerd werd dit alles wel degelijk beloond! We hadden een adembenemend mooi uitzicht terwijl recht boven de Falls stonden. Japanners renden verward heen en weer terwijl hun camera’s over uren draaiden. Ook was ik er getuige van hoe een van hen angstvallig naar het puntje van een overhangende rots kroop om vervolgens te proberen stoer de camera in te grijnzen. (Even later volgde ik overigens zijn voorbeeld) Nadat we uit gefotografeerd waren, ging de tocht verder naar een plek waar je kon zwemmen vlak voor de watervallen, gezegd moet worden dat deze locatie qua waterpret in de verste verte niet in de buurt kwam van bijvoorbeeld het tiki bad, maar het gaat natuurlijk om het idee dat je kan zeggen: “Ik heb bovenaan de Victoria watervallen gezwommen.” (Reken er dan ook maar op dat er niet veel anders uit mijn mond komt als ik eenmaal terug in Nederland ben). Maar goed, na een hoop waterpret en rare fotootjes, keerden we heelhuids terug en gingen we naar ‘de brug’.
De brug verbindt Zambia met Zimbabwe die op hun beurt gescheiden zijn door de Zambezi. Op deze brug wordt je de mogelijkheid aangeboden om aan een elastiekje 111 meter naar beneden te springen ten einde, de overtollige hoeveelheden adrenaline in je lichaam kwijt te raken. Elke keer als er weer iemand naar beneden sprong keek ik nieuwsgierig naar beneden of hij/zij het overleefde ja of nee. Dit was meestal het geval en dan vroeg ik me af of ik het zelf ook niet eens moest proberen. Maar vanwege budgetaire redenen behoorde dit gelukkig niet tot de mogelijkheden. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts, ware het niet dat we eerst langs een honderdtal souvenirstalletjes moesten. Stuk voor stuk zijn de eigenaren uitermate geïnteresseerd naar je naam, je nationaliteit en de reden van je aanwezigheid in Zambia, om je er dan plotseling op te wijzen dat ze die mahonie houten neushoorns zelf hebben gemaakt. Professioneel negeerde en bedankte ik al deze knapen tot er uiteindelijk toch een in slaagde om me te doen stoppen. Al snel maakte ik de klassieke beginnersfout: vragen hoeveel iets kost, als je dat eenmaal gedaan hebt kan je er gerust vanuit gaan dat je niet weggaat zonder het product in kwestie. Dit geval een touwtje met daaraan een maskertje. Uiteindelijk ging ik weg met 4 kettinkjes, een één of ander vreemdsoortig beeldje en een bloedmooi schaaltje. (dit alles voor ZMK 30.000, omdat ik niet zeker weet of dit nu een goede prijs is of niet, zet ik de prijs in euro’s er maar niet bij;P)

’s avonds was het de beruchte oudejaarsavond die in Livingstone gepaard ging met een bescheiden hoeveelheid vuurwerk, wat toastjes, een potje schaak en natuurlijk hier en daar een biertje.

De volgende dag gingen we weer naar de Falls en weer naar het ‘zwembad’, Atie en Hanneke gooiden naar aanleiding van mijn enthousiaste verhalen prompt hun principes overboord en daar gingen we dan weer. Ditmaal zaten we veelal op de rand van de watervallen waar we wat spectaculaire foto’s van wisten te maken. Halverwege de middag keerden we terug in Fawlty Towers en voor mij was dit een reden om in mijn zwembroek rond het zwembad te gaan dralen. Ik was echter niet van plan om echt te gaan zwemmen en mijn mobiel zat dan ook gewoon in mijn broekzak. Gezien de omstandigheden is het niet eens zo heel raar dat een daar braaiende Botswanees mij prompt in het zwembad duwde. Mijn mobiel vond dat echter maar niks en weigerde daarna dan ook stug dienst. Toen ik de arme man vertelde wat hij me zojuist aan had gedaan, beloofde hij me weldra een nieuwe telefoon.

Bovu Island
De volgende dag zouden wij naar Bovu Island gaan en voor dat we vertrokken vertelde ik de bewuste man dat ik het jammer vond dat hij zijn belofte totaaal niet had gehouden. Vurig bood hij zijn excuses aan en beloofde (met al zijn vrienden als getuigen) me een telefoon achter te laten bij de receptie. Dit heeft hij uiteraard niet gedaan, de sukkel.
Om half twee werden we opgehaald door een man in een oud pick-upje en ons werd een plaats op een comfortabel bankje in de bak aangeboden. Enthousiast over deze idylllische manier van toeristen vervoeren maakten wij enkele foto’s alvorens genadeloos te verbranden en een houten kont te krijgen. Een uur en een horzelsteek in mijn linkerknieholte later kwamen we aan bij de oevers van de Zambezi. Daar werden we in Mokoro’s (houten kano) naar Bovu Island geloodst, het gebied was extreem mooi en rustig en we genoten ons dan ook een rotje. ’s Avonds gingen we nog rond zonsondergang de rivier op en dat was ook erg mooi. Aangezien we een all inclusive trip hadden we geboekt, waren ook de maaltijden inbegrepen, dit bleek uiterst relaxed te zijn!! Het eten was extreem goed en na 3 maanden nshima en rape, waardeerden wij dit dan ook zoals je iets maar kan waarderen. Het avondmaal deelden wij overigens met een genetkat, die na enig wikken en wegen zich liet verleiden om uit mijn hand te eten.
De volgende dag trok ik er tot tweemaal op uit met ene George die superveel van de aanwezige avifauna wist en daardoor zag ik allerlei ruige vogeltjes. Op de terugweg kwamen we door zijn dorp en daar kreeg ik nog een biertje aangeboden. Wat denkt u? een gekoeld goudgeel biertje in een stevige kroes? Niets van dit alles! In een open gesneden Fanta blikje kreeg ik witte drab voorgeschoteld. Op deze witte drab, dreven een soort van gele olievlekken. Toen ik na verloop van tijd de eerste slok durfde te nemen, bleek het tot mijn verbazing behoorlijk lekker te zijn! De rest van de dag bracht ik door met het lezen in ‘Burmese Days’ van George Orwell, wat wel de betere, grappigere, Engelse variant van Max Havelaar genoemd kan worden. Ondanks het feit dat ik tot 3:00 a.m. in dit boek heb gelezen, heb ik het net niet uitgekregen!
De volgende dag keerden we terug naar Livingstone, waar we de nacht doorbrachten in Jollyboys Backpackers. Deze plaats is extreem goed vertoeven en ik kraaide dan ook van plezier. Verder gebeurde daar weinig bijzonders.

Lusaka
Dinsdag, wat met recht de volgende dag genoemd zou kunnen worden, maar dat ik liever niet doe omdat de vorige twee alinea’s daar al mee zijn begonnen, keerden wij terug naar Lusaka. Daar werden we rondgeleid door Ilyas, een man die we in Chipata hebben leren kennen en die, zoals elke Zambiaan met een beetje geld, 20 x per week naar Lusaka gaat voor zijn werk. Lusaka had veel verassingen voor ons in petto en we waren extreem verbaasd over de hoeveelheid rijke mensen die hier rondloopt. Na allerlei belevenissen in Lusaka keerden we donderdag terug naar Chipata.
Aankomen in Chipata voelde toch echt wel weer als thuiskomen. Over Saturday market struinen terwijl er allerlei gastjes “Peter!” naar je roepen en je je afvraagt waar en wanneer je eerder hebt ontmoet. Uit allerlei bouwvallige kotjes komen met veel gekraak allerlei Zambiaanse hits op je af, die je zelf ondertussen ook kan dromen. Ondertussen heb ik op de Saturday market alweer talloze potjes geschaakt waarvan ik iets meer dan de helft win en de overige behandel alsof ze niet bestaan.

Verjaardag vieren
Omdat ik misschien morgen naar Lusaka ga om mijn ouders te ontmoeten en daarna waarschijnlijk niet meer echt in Chipata terugkeer, heb ik gisteravond (maandag 11 januari) mijn verjaardag gevierd. Er kwamen allerlei knapen op bezoek waar ik nooit eerder over gerept hebt en dat ook nu niet ga doen. Maar het was een gezellige boel en de reserve waslijn (degene die binnenhangt in case dat het ineens gaat regenen) , hadden Atie en Hanneke vol gehangen met balonnen. Voor de rest was er een extreem relaxte taart gemaakt door de bakker van de shoprite, die zelf ook van de partij was. We kletsten wat en ik kreeg welgeteld 0 kadootjes. Gelukkig kwam vandaag nog een van de gasten die gister niet kon komen nog met een mobieltje aanzetten. (zoals eerder genoemd, was de vorige kapot, helaas heb ik mijn mobieltje vanmiddag net laten maken en zit ik dus plotsklaps met twéé mobieltjes.) Kortom, op het gebied van de presentjes heeft deze jongen betere jaren gekend, maar ik ben zelf zo stom om met mijn verjaardag niet aanwezig te zijn.
Vrijdag arriveren als het goed is mijn ouders hier in Chipata en daarna trek ik het wijde Afrika in. Zoals jullie misschien wel begrijpen heb ik daar best een beetje zin in. Voor nu heb ik weer genoeg geklets, wat de reden is dat ik nu ophoud.

Groetjes,

Petiiirr