The New Zambians

Lectori Salutum

Het eerste werk
Maandag is onze eerste werkdag, maar we hoeven niet veel te doen. De dag begint met een meeting waarin iedereen kort zegt wat hij afgelopen week heeft gedaan en wat hij van plan is deze week te gaan doen. Het personeel blijkt te bestaan uit aardige mensen. Na deze meeting hebben wij nog een gesprek met George Mwalenga. Hij neemt met ons de Terms of Reverance nog een keer door, daarna vertelt hij ons wat we de komende week gaan doen. Het blijkt dat we onze de eerste week vooral zullen oriënteren. Dinsdag gaan we naar de communities woensdag op kantoor en donderdag weer naar de communities en vrijdag weer op kantoor.
’s Middags gaan we naar de bank om geld te wisselen, we zien daar overal mensen met flinke zakken geld en we zijn bang dat wij ook zo’n zak krijgen en daar dan vervolgens mee over straat moeten, dit valt gelukkig mee. We krijgen iets van 30 briefjes ofzo.
Daarna gaan we naar de markt en de shoprite (een supermarkt), daar maken we 2 kleine gastjes extreem blij met een klein broodje: ‘We ‘ll share!” best wel aandoenlijk.

Naar de communities
Zoals gezegd gaan we dinsdag naar de communities. We brengen daar schoolbenodigdheden en daarna is er een meeting, deze meeting gaat over een centrum wat GCPDO wil bouwen voor een heel district. Dat centrum wordt een centrum waar allerlei dingen te leren vallen, denk aan bouwvakken, houtbewerking enz. GCPDO regelt leraren e.d. en in ruil daarvoor moeten de villages elke 5000 bakstenen leveren. Het lijkt mij een goede deal, maar de hoofdmannen van de dorpen denken daar anders over, ze discussiëren een hoop. Dat over de meetings.
De mensen in de dorpen zijn enorm blij als wij aankomen. Deze vreugde wordt nog verdubbeld als wij in Nyanji groeten. Elke keer willen de dorpelingen ons ook nsjhima voeren. Dit is een soort maispap en hier eten ze dat drie keer per dag, het is niet echt lekker, maar ook niet vies. En het vult enorm! Een van onze meetings was in een school, zoals gewoonlijk hadden wij een ereplek. Dit deed echter niets af aan het feit dat wij in theorie geen enkele toegevoegde waarde hadden.
Aan het eind van de meeting besluit een van Chiefs ons een kip te doneren, een levende wel te verstaan. Ik denk dat het om een grap gaat en lach wat onzeker richting de Chiefs en de Headmens. Maar goed ik pak uiteindelijk toch de kip aan en er worden wat foto’s gemaakt. Dat is allemaal leuk en aardig maar wat doe je met een kip die je zojuist kado hebt gekregen? Ik kijk wat rond en dump hem dan maar bij een kerel waarvan ik weet dat hij straks met ons meerijdt. Ik denk nog steeds dat het om een grap gaat.
We zaten alweer enige tijd in de auto, tot er plots wat gekakel klonk, de kip zat achterin de auto =)

Melk, vieze melk
Om toch maar wat neer te schrijven maak ik bij deze melding van de melk. We hadden melk gekocht, ten einde dit op te drinken. Dit deden we dan ook, maar we vonden dat het wat raar smaakte. ’s Avonds gingen we chocomel maken, want omdat we geen koelkast hebben, moet melk in een dag op. Maar toen de melk warmer werd, ging hij schiften, dat is echt ongelofelijk smerig! Voor ons was het best wel schokkend dat een product van de shoprite (een grote, Westerse supermarkt) bedorven was. Ons laatst baken wat betreft Westerse, betrouwbare producten.

Uit eten
Zaterdag, wasdag. ’s Ochtends was ik mijn kleren met koudwater en een stukje handzeep, het resultaat valt totaal niet tegen. ’s Avonds gaan we uit eten, om toch nog maar een soort zaterdagavond gevoel op te wekken. We komen uiteindelijk aan bij een grote lodge die gesloten lijkt te zijn, maar op het moment dat we weglopen worden we terug geroepen door een man. Hij doet flinke moeite om ons zover te krijgen dat we in het restaurant gaan eten. We gaan overstag en doen onze bestelling, deze moeten we een keer of wat bijstellen aangezien lang niet alles er is. Na een goed uur wachten krijgen we ons eten. Wat mij betreft valt dit vies tegen. Daarna komen we nog bij de receptie en zijn getuige van Liverpool-West Ham united. Als de mannen horen dat Atie in de plaats woont waar Dirk Kuyt is geboren, zijn ze extreem enthousiast, al vinden ze het wel raar dat ze hem dan niet persoonlijk kent.

Kerk
Zondags gaan we naar de Reformed kerk of Zambia. Het is een hagepreek want de kerk is nog in aanbouw. Vergeleken vorige week is dit redelijk ‘vertrouwd’. Er wordt weer veel gezongen, maar met slechts een keyboard als begeleiding, ook zijn er een paar microfonen in omloop waarin enkele mannen zonder enige scrupules luidkeels zingen. Via de luidsprekers komt dit op ons af als een krakend geheel. Tussen de bedrijven door wordt er gehoor gegeven aan Brits klinkende koortjes. Voor de rest wil ik als pluspunt van deze dienst noemen dat smokers in één rij genoemd worden met, drunkards, prostitutes, fighters and Thieves. =) Jammer dat de coffeedrinker er niet bij werd genoemd.

Kip met bolletjes
Na de kerk worden we uitgenodigd door Matthew (de man die ons ook ophaalde uit Lilongwe). We blijven daar eten en terwijl Hanneke en Atie met Matthews’ dochters nshima zitten te maken kijk ik met hem een natuurfilm, waar o.a. een giraf ten prooi valt aan een groep jonge leeuwen.
Als het eten klaar is blijkt dit te bestaan uit nshima, Pumpkin leaves, jus en speciaal voor ons, een gekookte kip. Hanneke gruwelt er al van als ze er nog maar naar kijkt, maar ze durft niet te weigeren aangezien Matthew ons er ongeveer vier keer van vergewist dat zij speciaal voor ons is.
Maar het leuke moet nog komen, in het binnenste van de kip zijn talloze vaal gele bolletjes waar te nemen, waar zelfs ik (ik heb als enige alle keren nog het vlees gegeten, met als gevolg dat ik allang weer aan de diarree ben) wat bedenkelijk naar kijk. Het stuk met de bolletjes wordt frivool in Hanneke d’r bord gedeponeerd.
“What are these?” vraagt ze ietwat kritisch.
- “these are eggs” verklaart Matthew frivool.
- “you can’t eat them?”
- “yeees, you can!!”
- “I think I don’t gonna eat them.”
Uiteindelijk pakt Matthew dan maar het bolletjes gedeelte. Deze bolletjes bleken dus ‘ gewoon’ de eieren te zijn die in de kip groeiden op het moment dat zij geslacht werd. Het is natuurlijk echt een bizar idee om die op te eten. Maar het was wel interessant om te zien hoe die eitjes groeiden.

Vergaderen
Maandag hebben we op kantoor een vergadering met het nagenoeg voltallige personeel van GCPDO en de visitors van Woord en daad. Wim en Kees (van W&D) zijn er vier dagen, het is de bedoeling dat ze erachter komen wat de capaciteit van GCPDO is en als deze goed genoeg is, mogen ze toetreden tot een bepaalde alliance geloof ik. Dit houdt in dat W&D ze blijft steunen. Ze testen deze capaciteiten op allerlei onderwerpen: van core values tot organisation structure en van internal Communication tot Legal status. Vooral bij bijvoorbeeld Internal communication is dit erg interessant, er komen dan ook wat culturele moeilijkheden naar boven enzo. Maar ik denk niet dat ik hier meer over mag zeggen =(.
Leuk detail is dat het licht ook nog een keer uitviel tijdens de vergadering, in Nederland zou dit waarschijnlijk maar 1 ding betekenen: Paniek alom! Hier werd er echter een zaklamp voor de dag gehaald om het bord meet te beschijnen.

Dammen
Wij zijn niet bij alle onderdelen van de vergadering gewenst en gaan dan ook naar de markt. Terwijl Hanneke en Atie een tradtionele dress denken te moeten kopen, raak ik in gesprek met een paar dammende knapen. Als ik zeg dat ik weet hoe het spel werkt zit ik plotseling op een stoel met een dambord op mijn schoot. Ik bedien mezelf van indekkende praat als: “it’s a very long time a go that I played the game”, voor het geval ik ga verliezen. Ik kijk geconcentreerd naar het bord terwijl ik aan de winnende hand ben (“he knows how to move.”) Als ik op kijk blijkt dat er om mij heen ongeveer 30 negerjongens staan. Ietwat in de war doe ik domme, ja zelfs illegale zetten. Dit is het moment waarop het 30 koppen tellende publiek besluit, mij te helpen. Er wordt druk gewezen naar stenen die ik vervolgens verzet. Het resultaat is dat ik alsnog win. Deze victorie wordt echter geheel aan mij toegeschreven =) (Beter als het gel*l van bepaalde personen waarom je eigenlijk niet had moeten winnen.;-)) Ik beloof een keer terug te komen waarna na ik vele klappen op mijn schouder incasseer.

“the New Zambians”
Zo worden wij nu stee vast genoemd door onze collega’s van GCPDO, ook hebben ze ons echte Zambiaanse achternamen gegeven. Banda en Phiri. Deze week is er nog steeds niet veel van werken gekomen omdat die mannen van W&D er waren. We hebben dus die vergaderingen bijgewoond en dat was wel echt super handig om de organisatie te leren kennen. Volgende week gaan we echt beginnen.

Tussenkopjes: (aanvinken wat van toepassing is)

0 zijn zeer irritant
0 zijn zwaar relaxed
0 Hebben weinig tot geen invloed op mijn leesplezier/ergernis

Tisau onana