De eerste week

Hier dan mijn eerste bericht. Het is hier ontzettend Relaxed!! Er is belachelijk veel wat ik wil schrijven dus er is een dikke kans dat het wat ongestructureerd op papier komt. Anyway, ik doe mijn best.

No hurry in Africa
Ik skip bij deze het praatje over de vlucht die goed verlopen is en het eten dat lekker, maar apart was. Op de luchthaven van Nairobi hadden we veel stickers gezien met de volgende opdruk: “no hurry in Africa.” Dus toen we waren geland in Lilongwe gingen we er dan ook vanuit dat het nog wel een tijd zou duren voor onze chauffeur zou arriveren. Niets bleek minder waar, hij stond al een uur te wachten. Het was een aardige vent die luisterde naar de naam Matthew. In een dikke Toyota scheurden we richting Chipata, ergens tussen in haalden we nog een vrouw op. Doris. Na pak ‘m beet drie kwartier hadden we een fikse botsing. Schrik alom. Onze bullbar was flink verbogen, maar de andere auto was een soort van opengereten. Het werd een flink gedoe over insurances e.d. De verzekeringen bleken niet geldig te zijn in Malawi. Na een hoop gezeur moesten we mee naar het politiebureau. Daar zat ik dan: een uur in Afrika en allang weer samen met een ‘officer’ op een persoonszit.
“No hurry in Africa” dit keer bleek dat wel degelijk de waarheid! Al met al hebben we zo’n 5 uur op het politiebureau moeten wachten. Onderwijl leerden we woordjes in het Niyanji, de taal die ze hier spreken. (ondertussen kan ik aardig uit de voeten met deze taal) Het liep allemaal goed af, maar het was wel sneu voor Matthew die zich extreem schuldig voelde.

Zambianen zijn Relaxed
De Zambianen blijken erg relaxte mensen te zijn. Ze vinden het heel leuk als je hun taal spreekt. Als Doris een winkel binnen liep zij ze tegen het personeel dat ze “muli bwansi” (hoe gaat het) moesten zeggen ik had immers geleerd dat je dan “ndile bwino” (het gaat goed) terug moest zeggen. De eerste keer stond ik met mijn mond vol tanden (Opzich is dat hier redelijk uitzonderlijk), maar de tweede keer reageerde ik goed en dit bleek een enorm succes te zijn. De mensen lachten zich rot. Misschien is dit niet het beste voorbeeld, maar ze hebben gewoon gevoel voor humor en zijn erg aardig, neem dat maar van mij aan.

Als we ’s avonds aan komen in Chipata blijkt ons huis nog helemaal naar verf te ruiken, de mensen hebben echt super hun best gedaan! We kunnen er nog niet echt van genieten want we zijn doodmoe en gaan dan ook als een malle naar bed.

Als we de volgende ochtend wakker worden, heeft Dorice allang weer boodschappen voor ons gedaan! Ze zorgt echt heel goed voor ons, hetgeen gewaardeerd wordt. ’s Middags kookt ze ook weer voor ons. Daarna gaan we naar een feest waar alleen vrouwen en fotograven mogen komen. En ik =) Maar het is echt supervet! Alle vrouwen hebben mooie gewaden aan en ze dansen op de beat van de Djembeés. Deze worden bespeeld door twee oude vrouwen die zelf denk ik te oud zijn om nog volaan te gaan dansen. De bedoeling van het feest is om de aanstaande bruid te leren dansen voor ze trouwt. We zitten echt gelijk midden in de cultuur en dat is natuurlijk wel gaaf.

Stroomuitval en vogelspinnen
’s Avonds hebben we geen stroom en we zitten al een paar uur ontzettend moeilijk te doen met zaklampjes e.d. wanneer blijkt dat het licht het allang weer doet! =).
Dit brengt gelijk iets nieuws mee, de ontdekking van boiled Bobby, bobby is een vogelspin. Atie ontdekte hem en zei: ‘daar zit een hele grote spin’ ik denk dat het dus gewoon een grote spin is en ga er op af. Maar het blijkt echt een grote knaap te zijn!! Ik schrik me rot en we staan enige tijd angstvallig in de richting van BB te kijken. Aangezien ik de man des huizes ben is het mijn taak Bobby het hazepad te doen kiezen. Daarvoor heb ik een anti-insectenspray als wapen. Maar aangezien ik zelf bij volgespinnen ook niet zoiets heb van: ‘oude jongens krentebrood’, stap ik met gestrekte arm op hem af en begin van zo’n 30 centimeter op hem te spuiten. Hij drukt kalmpjes zijn snor.
Even later is het op nieuw raak, dit keer blijft Atie minder rustig. “Nu wordt ik wel gek!!” hartverzakkingen alom!! Nu schrik ik me echt rot! Maar als ik in veiligheid ben, ben ik niet meer zo bang voor Bobby, ik heb namelijk in het boek van mijn vader een efficiënte vogelspin bestrijdingstechniek gelezen. Kokend water op hem deponeren. Maar niet voor er eerst een flinke fotosessie aan vooraf is gegaan. Als het water aan de kook is giet ik het in een kom en gooi ik het over hem heen. Hij schijnt enorme pijn te hebben, maar het is niet zo dat hij dood gaat, hij rent gewoon weer weg… tot op de dag van vandaag hebben we hem niet meer gezien. (afkloppen;))

Zum kirche
De volgende dag is zondag en er is ons vertelt dat er om 8 uur een Engelse kerkdienst is, daar gaan we dan ook blijmoedig naartoe. De kerkdienst is super veel zingen en drummen, daarna nog een preek over de barmhartige samaritaan, wel interessant opzich. ’s Middags ga ik lekker vogelen en ik zie bizar veel mooie vogels, doch weet er slechts twee op naam te brengen, waaronder de huismus.

Visite
’s Avonds is de stroom weer opgebokt en moeten we koken op een ‘breezer’ dit is een soort ijzeren mandje waar je kolen in kan smijten. Het lukt niet echt, maar Reverend Phiri komt ons met een vat benzine te hulp. ’s Avonds nodigen we de guard uit die er elke nacht van 6 tot 7 uur ’s morgens is. 7 dagen in de week. Hij moet het kantoor van GCPDO bewaken. Hij doet mee met Uno en heeft het flink naar z’n zin, bovendien gaat hij er vandoor met onze koekjes. Ondertussen zijn we al weer enkele dagen verder, maar ik vind dit stuk een beetje te lang worden, bovendien heb ik al flink wat geskipped, ik hoop snel weer een stuk te plaatsen.

Tisau onana (het wel overgezet zijnde is te weten: see you later)